Μέλαθρον Αγωνιστών Ε.Ο.Κ.Α

Παρακολουθώ στην τηλεόραση του ΡΙΚ την προσπάθεια συλλογής χρημάτων για στήριξη του Μελάθρου Αγωνιστών στην Λεμεσό και προσπαθώ να αντιληφθώ το μέγεθος της προσφοράς του Ιδρύματος αυτού και των ανθρώπων που το απαρτίζουν στους συνανθρώπους τους. 

Είναι εκπληκτικές οι μαρτυρίες ανθρώπων όλων των ηλικιών για την περιποίηση και την βελτίωση της υγείας τους πού έτυχαν κατά την διάρκεια της παραμονής τους εκεί. Το πιο εκπληκτικό όμως είναι το πόσο εύθραστος, μηδαμινός αλλά και θαυμαστός είναι ένας άνθρωπος.

Πόσο εύκολα και απλά μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να αλλάξει η ζωή του σε μια στιγμή. Πόσοι νέοι άνθρωποι που πριν έτρεχαν απρόσεκτοι με μοτοσυκλέττες και αυτοκίνητα νομίζοντας οτι δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί τίποτε σ'αυτούς, μέσα σε μια στιγμή βρέθηκαν σε ένα καροτσάκι, να μην μπορούν να συλλαβίσουν μια λέξη, να μην μπορουν να περπατήσουν, να μην μπορούν να πάνε στο αποχωρητήριο μόνοι τους, να μην μπορούν να μετρήσουν ως το πέντε.  Άνθρωποι που έτυχε να πάθουν εγκεφαλικό ή κάποια άλλοι ασθένεια.  Ανθρωποι που απλά μεγάλωσαν προσφέροντας στην πατρίδα τους οτι πολυτιμότερο είχαν.  Είδα αγωνιστές της ΕΟΚΑ που έτρεχαν σαν αγρίμια στα βουνά της Κύπρου, που σκότωναν Εγγλέζους, να μην μπορούν να σηκώσουν το πόδι τους πέντε εκατοστά από το έδαφος και να παίζουν μαζί τους οι φροντιστές τους με πολύχρωμες μπαλίτσες. Είδα τον πρών πρόεδρο της Δημοκρατίας, άνθρωπος που κυβερνούσε τον τόπο τούτο, που πολέμησε τους ΝΑΖΙ στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο να χαίρεται που περπατά με το πι γιατί πριν να πάει στο Μέλαθρο δεν περπατούσε και δεν μιλούσε καθόλου. Είδα όμως πάνω απ'όλα όλους τους πιο πάνω ανθρώπους να λένε τα καλύτερα λόγια για τους ανθρώπους του Μελάθρου που τους βελτιώνουν την υγεία τους μέρα με την μέρα, που τους κάνουν να αισθάνονται οτι πάντα υπάρχει ελπίδα, αλλά προπάντων που τους σέβονται και τους αντιμετωπίζουν με την αξιοπρέπια πους τους αρμόζει.

Για εμάς τους νεαρούς και τους αρτιμελείς όλα τα πιο πάνω φαντάζουν ιστορίες που συμβαίνουν σε άλλους και που δεν μας αφορουν. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Ας μην κοροιδεύουμε τον εαυτό μας. Δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει η ζωή. Και αν όλα πάλι κυλήσουν ρόδινα, ο Πανδαμάτωρ Χρόνος θα λυγίσει την περηφάνια μας και την κορμοστασιά μας όποιοι και να μαστε και οτι και να έχουμε επιτύχει στην ζωή μας. Χωρίς εξαιρέσεις. Τότε είναι που θα χρειαστούμε ανθρώπους να μας φροντίζουν όπως οι άνθρωποι του Μελάθρου κάνουν τώρα για τους γνωστούς, τους φίλους, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας.

Ας βοηθήσουμε το ίδρυμα αυτό να συνεχίσει να βοηθά γιατί θα δυσκολευτούμε να βρούμε συζύγους ή παιδιά να αλλάζουν τα πανιά μας και να ανέχονται την γεροντομουρμούρα και την γκρίνια μας.