Βρυκολακιασμένη Αφροδίτη

Πάει αρκετός καιρός να γράψω στο blog μου, αλλά με τόσα που συμβαίνουν σε τούτο τον τόπο και να θέλεις δεν μπορείς να μείνεις αδιάφορος.

Είναι πολύ μικρός ο τόπος για να συμβαίνουν τόσα παλαβά, αδιανόητα εγκληματικά πράγματα. Είναι πολύ μικρός ο τόπος για να μην καταφέρνουμε να προσάγουμε ενώπιον της δικαιοσύνης (όση έχει απομείνει τελικά) τον κάθε ανώμαλο, τον κάθε βαρώνο, τον κάθε πάτρωνο, τον κάθε διανοητικά άρρωστο και τον κάθε βρωμιάρη απατεώνα και εγκληματία οποιασδήποτε κοινωνικής τάξης και αν είναι αυτός. Άλλά οταν το "ενα χέρι νίβει το άλλο", τι να συζητούμε. Η Κύπρος έχει καταντήσει το νησί των ένοχων συνενόχων.

Η διαστροφή μας και η απληστία μας για λεφτά και εξουσία οποιασδήποτε μορφής, από το να δέρνεις την γυναίκα σου μέχρι να είσαι "κύριος βουλευτής" (ή ακόμα χειρότερο να θέλεις να γίνεις πάση θυσία) και από το να ανοίγεις τάφους και να ξεθάβεις πεθαμένους και να τους πέρνεις μαζί σου, να σκοτώνεις κόσμο έξω απο το σπίτι του με πληρωμένους εκτελεστές μέχρι να σκίζεις και να καίεις σημαίες και να αναγκάζεσε να χαμογελάς και να συζητάς με τον Τούρκο Αττίλα που ακόμη το αίμα από τους αθώους δολοφονηθέντες και αγνοουμένους δεν έχει στεγνώσει στην απεχθή του μπότα, δεν ξέρω που θα οδηγήσει ή που θα καταλήξει η ιστορία αυτή.

Και σε όλα αυτά, εμείς να καθόμαστε στην τηλεόραση μας με την πίτσα ή με τα σουβλάκια μας και να μας βαρυκάθεται λίγο η σιεφταλιά που "μάνα μου επαίξαν τον άνθρωπο" ή "εν αντρέπουνται εξειθάψαν τον πεθαμένο" ή "οι Τούρτζιοι θέλουν τα ούλλα δικά τους" ή "μάνα μου, ήβραν τα κόκκαλα του αγνόουμενου". Και μετά κλείνουμε το φως, γυρίζουμε πλευρό, γιατί "τούτοι ούλλοι καλά την έχουν, εννά πάμε και δουλειά αύριο."