Οι όροι του Συνταγματικού

Έχω την εντύπωση, ότι όσο προχωρούν οι συνομιλίες ολοένα και στα βαθύτερα για την επανένωση της Κύπρου, τόσο πιο πολύ εντείνονται οι φωνασκίες και οι αερομαχίες. Αν και δε με ενδιαφέρουν τα μικροπολιτικά, ομολογώ, ότι ενέσκυψα και σε αυτά τα θέματα για να καταλάβω επιτέλους, περί τίνος πρόκειται. Διανύουμε το δεύτερο γύρο των απευθείας διαπραγματεύσεων και αντί να συζητούνται οι επεξηγήσεις των όρων και οι τρόποι εγχώριας και διεθνούς διαφώτισης για τις επιθυμίες και τις επιδιώξεις των Ελληνοκυπρίων, παρακολουθούμε καθημερινώς, αναχρονιστικές αψιμαχίες αποπροσανατολισμού από τον προσυμφωνημένο στόχο.

Ποιός είναι ο στόχος;

Η υφιστάμενη διαδικασία αφορά αποκλειστικά τη Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία.

Ο σημερινός πρόεδρος έλαβε μόλις πριν 20 μήνες λαϊκή εντολή για διαπραγμάτευση και λύση του κυπριακού προβλήματος πάνω σε αυτή τη βάση. Τα υπόλοιπα: θέσεις, κατα-θέσεις, επι-θέσεις από πλευράς ατόμων που δε στηρίζουν τη συγκεκριμένη μάχη που δίνεται, είναι εκτός τόπου και χρόνου και δε θα έπρεπε να μονοπωλούν την προσοχή της επικαιρότητας.

Φυσικά, η ΣΙΩΠΗ της συντριπτικής πλειοψηφίας χώρων και ατόμων που συμφωνούν με τον προκαθορισμένο στόχο, είναι τόσο εκκωφαντική που επιτρέπει την ανεξέλεγκτη καλλιέργεια αρνητισμών και τεχνητών εμποδίων από τους συνήθεις μειοψηφικούς κύκλους, οι οποίοι δυσανασχετούν μεγαλοφώνως και με κάθε μέσο, μόλις διαφανεί έστω και μία σπίθα ελπίδας και προόδου στις συνομιλίες…

Κύρια ευθύνη γι αυτή την απαράδεχτη κατάσταση φέρει η κυβέρνηση.

Πού είναι η Εκστρατεία Διαφώτισης που έχει κηρύξει εδώ και τόσο καιρό;

Αναρωτιέμαι ποιοι αντιπροσωπεύονται εν τέλει από αυτή την κυβέρνηση και πότε θα απευθυνθούν επιτέλους οι αρμόδιοι σε όσους ενδιαφέρονται πράγματι για την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων με συμφωνημένο σχέδιο λύσης. Ο σκοπός της διακυβέρνησης δεν πρέπει να είναι το παραχάϊδεμα των ούτως ή άλλως διαφωνούντων, αλλά η επίτευξη των προεκλογικών υποσχέσεων.

Δε βλέπω το λόγο, γιατί ο πρόεδρος και η διαπραγματευτική ομάδα, να νοιώθουν συνεχώς την ανάγκη, να απολογούνται στους απορριπτικούς κύκλους.

Το ζητούμενο δεν είναι να μεταπειστούν αντιτιθέμενα, μεμονωμένα άτομα, αλλά να λυθεί το κυπριακό και να επανενωθεί η χώρα. Όλες αυτές οι ενέργειες καταλήγουν (ή αποσκοπούν;) σε αλόγιστη σπατάλη χρόνου και ύψιστη ασέβεια προς την τόσο πρόσφατη λαϊκή εντολή.

Παρόλο που δεν περνάει μέρα, χωρίς να διαβάσω 5-10 άρθρα για το κυπριακό, δύσκολα εντοπίζω κάτι που να μην επαναλαμβάνει τα ήδη γνωστά ή να μην εκφράζει τους διαχρονικούς μας ευσεβοποθισμούς.

Πιστεύω, όμως, ότι το σημερινό δημοσίευμα, θα άξιζε, είτε να αποσταλεί μαζικά μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, είτε να εκτυπωθεί και να διανεμηθεί ως φυλλάδιο στους δρόμους και τα σπίτια.

Πρόκειται για την ερμηνεία των βασικών αρχών του ομοσπονδιακού κράτους, όπως την παρουσίασε σε έγγραφο του, ο πρόεδρος Χριστόφιας, στην τελευταία συνεδρία του Εθνικού Συμβουλίου, το Σεπτέμβριο.

***

Το πλαίσιο λύσης του Συνταγματικού

Τους βασικούς όρους και το πλαίσιο που διέπουν τη λύση του Κυπριακού στην πτυχή της διακυβέρνησης, όπως την επιδιώκει η ε/κ πλευρά κι όπως καταγράφεται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ερμηνεύει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με σχετικό έγγραφο που κατέθεσε στην τελευταία από τις πρόσφατες πολυήμερες συνεδρίες του Εθνικού Συμβουλίου (14-17 Σεπτεμβρίου).

Ο “Π” μελέτησε προσεκτικά το έγγραφο και το παρουσιάζει σήμερα αυτούσιο.

Ο Δημήτρης Χριστόφιας, με την υποβολή του κειμένου ανταποκρίθηκε σε αίτημα αρκετών μελών του Εθνικού να υπάρξει μια συμφωνημένη ερμηνεία των όρων που χρησιμοποιούνται στο Συνταγματικό. Ταυτόχρονα, ο κ. Χριστόφιας λειτούργησε και προληπτικά. Κι αυτό διότι, παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων ε/κ πλευρά παραθέτουν σχεδόν καθημερινά τα τελευταία τριάντα χρόνια ως συνταγματικό πλαίσιο της λύσης τη διζωνική-κοινοτική ομοσπονδία, με πολιτική ισότητα όπως ερμηνεύεται στα ψηφίσματα του ΟΗΕ και με μία κυριαρχία, διεθνή προσωπικότητα και ιθαγένεια, αρκετά κόμματα εξακολουθούν να ερμηνεύουν κατά το δοκούν αυτούς τους ανωτέρω όρους.

Ως αποτέλεσμα, οι πολίτες γίνονται διαρκώς αποδέκτες εσωτερικών αντιπαραθέσεων και διαφωνιών για το κατά πόσο η ε/κ πλευρά προωθεί με τον ορθό τρόπο τις επιδιώξεις της στις συνομιλίες. Στον τερματισμό αυτής της στείρας αντιπαράθεσης αποσκοπούσε προφανώς ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με τη σύνταξη και την υποβολή του εγγράφου στη συνεδρία του Εθνικού Συμβουλίου, στις 17 του περασμένου Σεπτεμβρίου.

Μύθοι και πραγματικότητα

Ο “Π” πιστεύει πως η ανάγνωσή του θα είναι χρήσιμη για όλους τους πολίτες, καθώς θα είναι πλέον σε θέση να διαχωρίσουν τους πολιτικούς μύθους, που αναπαράγονται καθημερινά, από την πραγματικότητα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ερμηνεία όρων όπως ομοσπονδία, μία κυριαρχία, διεθνής προσωπικότητα και ιθαγένεια. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η ερμηνεία τού τι σημαίνει μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, αφού ο ίδιος ο Δ. Χριστόφιας υποστηρίζει ότι τη συνέχιση του σημερινού κράτους διασφαλίζουν οι Συνθήκες του ‘60, όπου περιλαμβάνονται κι οι εγγυήσεις, τις οποίες τώρα, ως θέση εκκίνησης, επιδιώκει να καταργήσει. Επιπλέον, στην εξήγηση του όρου διζωνικότητα αφήνονται ξεκάθαρες αιχμές κατά των κομμάτων που υποστηρίζουν ότι ο συγκεκριμένος όρος δεν περιέχεται στις Συμφωνίες Κορυφής κι άρα πρέπει να απαλειφθεί, ενώ ταυτόχρονα έχουν αναγάγει σε σημαία τους τη Συμφωνία της 8ης Ιουλίου του 2006 μεταξύ του Τάσσου Παπαδόπουλου και του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. Μια συμφωνία, της οποίας η διζωνικότητα αποτελεί αναπόσπαστη κι αδιαμφισβήτητη πρόνοια.

Οι όροι του συνταγματικού

Παραθέτουμε το πλήρες κείμενο του εγγράφου, έτσι όπως υποβλήθηκε στο Εθνικό Συμβούλιο.

• Μία και μόνη κυριαρχία

(όπως θα καταδειχθεί από τα πιο κάτω)

Η μία και μόνη κυριαρχία (single sovereignty) με την κλασική έννοια του διεθνούς δικαίου έχει δύο πτυχές. Σημαίνει , πρώτο, ότι το κράτος είναι ανεξάρτητο στις διεθνείς του σχέσεις και, δεύτερο, ότι η κρατική εξουσία είναι η ανώτατη εξουσία στο εσωτερικό και όλες οι άλλες εσωτερικές εξουσίες (π.χ. τα όργανα εξουσίας στις περιφέρειες ομοσπονδιακών κρατών) είναι ιεραρχικά κάτω από την κεντρική εξουσία, κάτι που εκφράζεται, μεταξύ άλλων, με την υπεροχή του ομοσπονδιακού συντάγματος έναντι των περιφερειακών συνταγμάτων.

Η μία και μόνη κυριαρχία σημαίνει ότι ένα θα είναι το κράτος. Γι’ αυτό και όλα ανεξαιρέτως τα ομοσπονδιακά κράτη έχουν μία και μόνη κυριαρχία.

Από τα πιο πάνω προκύπτει ότι κάποιες φραστικές αναφορές σε “κυριαρχία” των περιφερειών στον τομέα των αρμοδιοτήτων τους δεν έχουν καμία ουσιαστική σημασία. Για παράδειγμα, τα καντόνια της Ελβετίας όπου γίνεται αναφορά σε κυριαρχία των καντονιών, ούτε ανεξαρτησία έχουν, ούτε και τέτοιες αρμοδιότητες που να τα θέτουν υπεράνω ή, έστω, στο ίδιο ιεραρχικά επίπεδο με την κεντρική εξουσία.

Στη δική μας περίπτωση, τα κατά καιρούς σχέδια των Ηνωμένων Εθνών αναφέρονταν σε μία και μόνη κυριαρχία αλλά πάντα πρόσθεταν κάποια “ουρά”, με προφανή στόχο την ικανοποίηση επικοινωνιακών αναγκών της τ/κ πλευράς (ισότιμη κατανομή κυριαρχίας, κυριαρχία που εκπηγάζει ισότιμα από τις δύο κοινότητες, κ.ά.). Αυτό, όμως, δημιουργούσε πρόβλημα στη δική μας πλευρά. Στα κοινά ανακοινωθέντα των δύο ηγετών η τ/κ πλευρά δέχθηκε για πρώτη φορά τη μία και μόνη κυριαρχία, αλλά εμμένει στην πρόνοια του Σχεδίου Ανάν για κυριαρχικώς ασκούμενες αρμοδιότητες των ομόσπονδων μονάδων στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων που θα τους παραχωρεί το ομοσπονδιακό σύνταγμα. Παρόλο που συνιστά μεγάλη υπερβολή ο ισχυρισμός ότι αυτό συνιστά χωριστή κυριαρχία, η πλευρά μας δεν το αποδέχεται και αυτό καταγράφεται στο σχετικό έγγραφο για τη διακυβέρνηση.

• Μία και μόνη διεθνής προσωπικότητα

Η μία και μόνη διεθνής προσωπικότητα απορρέει από την κυριαρχία και, συνεπώς, όπου υπάρχει πρωτογενής, δηλαδή κρατική, διεθνής προσωπικότητα υπάρχει και κυριαρχία. Η διεθνής προσωπικότητα σημαίνει ότι το κράτος είναι το μόνο υποκείμενο διεθνούς δικαίου και ποτέ οι περιφέρειες του. Αυτό δεν αποκλείει περιορισμένο δικαίωμα σύναψης συνθηκών από τις περιφέρειες, αλλά αυτό δεν ισοδυναμεί με διεθνή προσωπικότητα αφού το δικαίωμα δεν είναι αυθύπαρκτο και παραχωρείται από το ομοσπονδιακό σύνταγμα. Η τ/κ πλευρά απαιτεί δικαίωμα των ομόσπονδων περιοχών να συνάπτουν διεθνείς συμφωνίες σε όλο το φάσμα των αρμοδιοτήτων τους επικαλούμενη το βελγικό μοντέλο. Η πλευρά μας δέχεται τέτοιο δικαίωμα μόνο για εμπορικές και πολιτιστικές συμφωνίες, μόνο με υποτελείς αρχές άλλων κρατών και όχι απευθείας αλλά μέσω της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.

• Μία και μόνη ιθαγένεια

Ιθαγένεια είναι ο δημοσίου δικαίου δεσμός ενός ατόμου προς το κράτος στο λαό της οποίας αυτό ανήκει. Σε κάθε κράτος υπάρχει μόνο μία ιθαγένεια. Διπλή ιθαγένεια αφορά μόνο πολίτες που έχουν την ιθαγένεια δύο χωριστών κυρίαρχων κρατών και ποτέ πολίτες που να έχουν χωριστή ιθαγένεια σε ένα ενωμένο κράτος. Σε αρκετά ομοσπονδιακά κράτη συναντάται η λεγόμενη εσωτερική ιθαγένεια που ούτε αναιρεί ούτε έχει οποιαδήποτε σχέση με τη μία και μόνη ιθαγένεια αφού υπάρχει για σκοπούς που επιβάλλονται από λόγους εσωτερικών πολιτειακών ρυθμίσεων, π.χ. για σκοπούς άσκησης πολιτικών δικαιωμάτων και ρύθμισης βασικών ελευθεριών. Στο σύνταγμα του 1960 δεν υπήρχε τέτοια ανάγκη αφού τα πολιτικά δικαιώματα ασκούνταν σε κοινοτική βάση. Επειδή σύμφωνα με το Σχέδιο Ανάν η άσκηση πολιτικών δικαιωμάτων, με εξαίρεση τη Γερουσία θα γινόταν σε εδαφική και όχι κοινοτική βάση, εισήχθη η εσωτερική ιθαγένεια με τη διευκρίνιση ότι αυτή δεν υποκαθιστά την ιθαγένεια του ομοσπονδιακού κράτους και την έχουν μόνο όσοι έχουν ομοσπονδιακή ιθαγένεια. Παρόλο που η εσωτερική ιθαγένεια δεν επηρεάζει τη μία και μόνη ιθαγένεια, η πλευρά μας για σκοπούς αποφυγής παρερμηνειών ζήτησε αλλαγή της ορολογίας με άλλη (π.χ. διεύθυνση διαμονής μόνιμης κατοικίας).

• Ομοσπονδία

Η αλήθεια είναι ότι σήμερα υπάρχουν καμιά εικοσαριά ομοσπονδιακά κράτη (τα οποία, όμως, καταλαμβάνουν σχεδόν τη μισή έκταση του πλανήτη και στα οποία ζει περίπου το 40% του πληθυσμού της γης) και πράγματι δεν βρίσκεις ούτε δύο που να μοιάζουν εντελώς μεταξύ τους. Η κάθε ομοσπονδία έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες. Ορισμένες ιδρύθηκαν με συνένωση χωριστών κρατών( κλασικές ομοσπονδίες του 19ου αιώνα-ΗΠΑ, Γερμανία, Ελβετία), άλλες ιδρύθηκαν με αποκέντρωση ενιαίων κρατών (όλες σχεδόν οι σύγχρονες ομοσπονδίες με τελευταίο παράδειγμα το Βέλγιο), άλλες ιδρύθηκαν για αποκέντρωση αχανών κρατών, άλλες για ιστορικούς λόγους και άλλες για αντιμετώπιση προβλημάτων μεταξύ διαφορετικών εθνοτήτων. Όλα αυτά εξηγούν το γιατί υπάρχουν διαφορές από ομοσπονδία σε ομοσπονδία. Αυτή, όμως, είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι υπάρχουν και κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα όλων ανεξαιρέτως των ομοσπονδιών τα οποία και καθορίζουν το περιεχόμενο του όρου.

Έτσι, η κάθε ομοσπονδία αποτελείται από δύο τουλάχιστον περιφέρειες, καθεμιά από τις οποίες έχει δικά της όργανα εξουσίας (κυβέρνηση, βουλή, δικαστήρια) και αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά από το ενιαίο κράτος, του οποίου οι επαρχίες δεν έχουν δικά τους όργανα εξουσίας αλλά υπάγονται απευθείας στην κεντρική εξουσία. Και αφού υπάρχουν κεντρικά και περιφερειακά όργανα εξουσίας, είναι απαραίτητος ο διαχωρισμός των αρμοδιοτήτων μεταξύ τους. Οι βασικές αρμοδιότητες, που διασφαλίζουν την ενότητα του κράτους, ανήκουν στο κέντρο ενώ οι περιφέρειες των ομοσπονδιακών κρατών έχουν ταυτόσημες αρμοδιότητες. Εννοείται ότι όλες οι ομοσπονδίες έχουν μία κυριαρχία, διεθνή προσωπικότητα και ιθαγένεια και διασφαλίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες, στοιχεία που δικαίως απαιτούμε να γίνουν δεκτά από την τουρκοκυπριακή πλευρά.

• Διζωνικότητα

Υποστηρίζεται ότι η διζωνικότητα δεν περιλαμβάνεται στη Συμφωνία Υψηλού Επιπέδου του 1977. Πράγματι, η συγκεκριμένη ορολογία δεν περιλαμβάνεται εκεί.

Αφού, όμως, λέμε ότι μας ενδιαφέρει το περιεχόμενο και όχι η ταμπέλα, ας δούμε το σχετικό περιεχόμενο τής εν λόγω συμφωνίας:
“(Ι)Επιδιώκουμε μια ανεξάρτητη, αδέσμευτη, δικοινοτική ομοσπονδιακή Δημοκρατία.

(2)Το έδαφος που θα τελεί υπό τη διοίκηση κάθε κοινότητας θα πρέπει να συζητηθεί υπό το φως της οικονομικής βιωσιμότητας ή παραγωγικότητας και της ιδιοκτησίας γης.

(3)Ζητήματα αρχών, όπως της ελευθερίας διακίνησης, ελευθερίας εγκατάστασης, το δικαίωμα περιουσίας και άλλα ειδικά θέματα, είναι ανοιχτά προς συζήτηση, λαμβανομένης υπόψη της θεμελιώδους βάσης ενός δικοινοτικού ομοσπονδιακού συστήματος και ορισμένων πρακτικών δυσκολιών που θα μπορούσαν να εγερθούν για την τουρκοκυπριακή κοινότητα.

Ασφαλώς στη συμφωνία γίνεται λόγος και για διασφάλιση της ενότητας της χώρας, όρος που απευθύνεται στην τουρκοκυπριακή πλευρά. Το ερώτημα για τη δική μας πλευρά είναι κατά πόσον δεχόμαστε τις παραγράφους 2 και 3. Αν ναι, τότε δεχόμαστε το περιεχόμενο της διζωνικής, που δεν είναι άλλο από την ύπαρξη δύο ζωνών ( ή πολιτειών όπως ονομάζονται στις ΗΠΑ ή γαιών όπως ονομάζονται στη Γερμανία ή καντονιών όπως ονομάζονται στην Ελβετία ή επαρχιών όπως ονομάζονται στον Καναδά, αυτό δεν έχει ουσιαστική σημασία), καθεμιά από τις οποίες θα διοικείται από την αντίστοιχη κοινότητα. Παρεμπιπτόντως, κακώς γίνεται σύγκριση με τις ζώνες στη Γερμανία μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, γιατί εκείνες δεν είχαν καμιά απολύτως σχέση με την πολιτειακή δομή της χώρας και, συνεπώς, συγκρίνονται ανόμοιες καταστάσεις.

Όσον αφορά την “ταμπέλα”, στη συνέχεια έγινε δεκτή και αυτή, αφού όλα τα σχέδια του ΟΗΕ που υποβλήθηκαν μετά τις Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου προνοούν ρητώς για διζωνική ομοσπονδία όσον αφορά την εδαφική πτυχή, δηλαδή υιοθετούν τον όρο και του προσδίδουν το περιεχόμενο που αναφέραμε πιο πάνω. Το ίδιο και πληθώρα ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας. Κανένα από τα πιο πάνω σχέδια δεν απορρίφθηκε λόγω αναφοράς σε διζωνική.

Και για να μην πηγαίνουμε μακριά, η ίδια η συμφωνία της 8ης Ιουλίου, υπό τον τίτλο “Δέσμη Αρχών”, προνοεί: “1. Δέσμευση για την επανένωση της Κύπρου με βάση μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία και πολιτική ισότητα, όπως καθορίζεται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας”.

Συμπερασματικά, ο όρος “διζωνική” σημαίνει ότι θα υπάρχουν δύο περιφέρειες στην ομοσπονδία και η κάθε κοινότητα θα διοικεί μία περιφέρεια.

• Δικοινοτικότητα

Σημαίνει ότι και οι δύο κοινότητες θα έχουν αποτελεσματική συμμετοχή στα ομοσπονδιακά όργανα και τις αποφάσεις. Αυτό το στοιχείο δεν είναι νέο αφού περιλαμβάνεται στο Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

• Πολιτική ισότητα

Σημαίνει, σύμφωνα με τον ορισμό του Συμβουλίου Ασφαλείας (ψήφισμα 750 και επόμενα), ότι: Η πολιτική ισότητα δεν συνεπάγεται ίση αριθμητική συμμετοχή σε όλα τα ομοσπονδιακά όργανα, η έγκριση και τροποποίηση του ομοσπονδιακού συντάγματος θα απαιτεί έγκριση και των δύο κοινοτήτων, αποτελεσματική συμμετοχή και των δύο κοινοτήτων σε όλα τα όργανα και αποφάσεις της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν θα μπορεί να εγκρίνει οποιαδήποτε μέτρα εναντίον των συμφερόντων μιας κοινότητας και ισότητα και ταυτόσημες εξουσίες και λειτουργίες των δύο ομόσπονδων πολιτειών.

Συμπερασματικά, το ολοκληρωμένο πλαίσιο λύσης που καθόρισε ο ΟΗΕ είναι απλό: Ένα κράτος-δύο κοινότητες. Το δεύτερο σκέλος απευθύνεται καθαρά προς την ελληνοκυπριακή πλευρά και εμείς το δεχόμαστε απερίφραστα (διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία και πολιτική ισότητα). Το πρώτο σκέλος απευθύνεται προς την τουρκοκυπριακή κοινότητα ( ένα κράτος, μία κυριαρχία, διεθνής προσωπικότητα και ιθαγένεια). Καμιά πλευρά δεν μπορεί να επιλέγει μόνο ό,τι τη βολεύει από το πλαίσιο, διότι σε μια τέτοια περίπτωση η μεν ελληνοκυπριακή πλευρά θα προκρίνει ενιαίο κράτος και η δε τουρκοκυπριακή πλευρά συνομοσπονδία κρατών.

• Μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας

Υπάρχουν δύο τρόποι δημιουργίας ομοσπονδίας: Η συνένωση χωριστών κρατών (κλασικές ομοσπονδίες του 19ου αιώνα όπως Γερμανία, Ελβετία, ΗΠΑ) και η μετεξέλιξη ενιαίου κράτους σε ομοσπονδιακό (σχεδόν όλες οι σύγχρονες ομοσπονδίες με πρόσφατο παράδειγμα το Βέλγιο). Στην πρώτη περίπτωση έχουμε διαδοχή κράτους (με απλά λόγια, τη διάλυση υφιστάμενων κρατών και δημιουργία ενός νέου, ομοσπονδιακού κράτους). Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε συνέχεια του υφιστάμενου κράτους. Η τελευταία διασφαλίζεται βασικά με τη συνέχεια της συμμετοχής του κράτους σε διεθνείς οργανισμούς διακρατικού χαρακτήρα (π.χ., ΟΗΕ, Ευρωπαϊκή Ένωση), καθώς και με τη συνέχιση των διεθνών συνθηκών που δεσμεύουν το κράτος. Όταν συνυπάρχουν τα δύο αυτά στοιχεία ουσιαστικά διασφαλίζεται η συνέχεια του κράτους, ενώ διάφορα εσωτερικά στοιχεία, ακόμη και δραστικές αλλαγές όπως η αλλαγή πολιτειακής δομής, καθώς και συμβολισμοί δεν στοιχειοθετούν διαδοχή κράτους. Η ακλόνητή μας θέση είναι ότι θα πρέπει να διασφαλιστεί η συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας και γι αυτό απορρίπτουμε την λεγόμενη παρθενογένεση, την οποία ο Ταλάτ υποσχέθηκε να εγκαταλείψει. Παραδόξως, έκφραση της συνέχειας της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι οι συνθήκες του 1960 που την εγκαθίδρυσαν. Δηλαδή, η συνθήκη εγκαθίδρυσης (των Βάσεων συμπεριλαμβανομένων) και η συνθήκη εγγύησης και συμμαχίας.

Λευτέρης Αδειλίνης, “Πολίτης” – 25/10/2009