Τα τείχη και οι αυταπάτες των Κυπρίων

Θεωρώ ιδιαίτερα δύσκολη την προσπάθεια, να εξάγει κανείς συμπεράσματα, όταν αναλύει αποσπασματικά την ιστορία μιας χώρας, δεν παύει όμως, να έχει απίστευτο ενδιαφέρον…

Τον τελευταίο καιρό, λόγω της 20ής επετείου της πτώσης του τείχους στο Βερολίνο, επανήρθε το θέμα της σύγκρισης με τη διαιρεμένη Λευκωσία.

Η ανατολική Γερμανία υπήρξε μία από τις πλουσιότερες χώρες στον κόσμο. Η αντιπαλότητα με τη δυτική Γερμανία ωθούσε τον πληθυσμό σε έναν ύψιστο ανταγωνισμό που είχε ως αποτέλεσμα μία δυναμική ανάπτυξη. Αν υπολογίσει κανείς, ότι και στις δύο πλευρές του τείχους ζούσε και δημιουργούσε ένας εξαιρετικά εργατικός και οργανωμένος λαός, δεν εκπλήττεται καθόλου από την προοδευτικότητα που χαρακτήριζε τις δύο Γερμανίες. Το ιδεολογικοπολιτικό σύστημα όμως, στα ανατολικά περιόριζε τόσο βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματα που παρ’ όλη τη δυναμικότητα του κράτους, ήταν θέμα χρόνου να καταρρεύσει. Με την πρώτη οικονομική κρίση, δόθηκε η αφορμή, παραμερίστηκαν τα τελευταία προσχήματα και άνοιξε ο δρόμος προς την ελευθερία. Ο σκοπός όμως, δεν ήταν ο αυτόνομος δημοκρατικός μετασχηματισμός, αλλά η ενσωμάτωση με την ομοσπονδιακή Γερμανία της ελεύθερης αγοράς. Έτσι, η διάλυση της ανατολικής Γερμανίας μέσα σε μία νύχτα, οδήγησε τους πολίτες της σε παράδοση άνευ όρων στη Δύση. Εξευτελισμός; Φυσικά! Αυτό σε μεγέθυνση αντανακλάται σε όλη την ανατολική Ευρώπη και δεν οφείλεται μόνο στη συστημική διαφορά. Ακόμη και νοσταλγός του κομμουνισμού να μην είναι κάποιος, νοιώθει την ανάγκη να υπερασπιστεί τα επιτεύγματα των τότε χωρών. Κι αυτοί άνθρωποι ήταν που δημιουργούσαν και ονειρεύονταν, έστω και κάτω από ανελεύθερες συνθήκες. Εάν η δυτική Γερμανία, πάνω στον ενθουσιασμό και την έπαρση της “άλωσης” το 1989, φερόταν με μεγαλύτερο σεβασμό απέναντι σε ό,τι θετικό υπήρχε στην πρώην ανατολική, δε θα είχε τη δεκαετία του 1990 το μεγάλο οικονομικό πρόβλημα που προκλήθηκε με το βάρος της ανάκαμψης στα νέα κρατίδια. Η μετάβαση θα έπρεπε οπωσδήποτε, να γίνει πιο ομαλά και χωρίς να ισοπεδώσει τις δομές και ειδικά τις διεθνείς συμφωνίες, αφού ακόμη και το επίσημο νόμισμα καταργήθηκε τελείως εσπευσμένα, χωρίς να ληφθούν υπόψη οι τραγικές συνέπειες. Μετά από δύο δεκαετίες φυσικά, τα αποτελέσματα δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητα. Τόσο επί του εδάφους, όσο και στη νοοτροπία των Ανατολικογερμανών, οι πολυάριθμες και πολυέξοδες αλλαγές είναι ορατές. Πάρα πολλοί μετακινήθηκαν προς εγκατάσταση και ανεύρεση εργασίας στα νέα κρατίδια, αλλά πολλοί παρέμειναν στα παλιά, συντελώντας στην ανοικοδόμηση τόσο του ηθικού, όσο και των πόλεων. Όσο προχωράει ο χρόνος και εδραιώνεται το αίσθημα του κοινού κράτους, τόσο ξεθωριάζει το διαχωριστικό παρελθόν. Ας σημειωθεί εδώ, ότι ακόμη και η σημερινή καγκελλάριος είναι Ανατολικογερμανίδα…

Και επανερχόμαστε στα δικά μας…Η καταπίεση των Τουρκοκυπρίων στο Βορρά ήταν/είναι γνωστή σε όλους. Δυστυχώς, οι Ελληνοκύπριοι, αν και επικαλούνταν συχνά, για πολιτικούς λόγους, την ανελευθερία του συστήματος στα κατεχόμενα, όταν έφτασε η ώρα της εξέγερσης, δεν υπήρχε κανείς με το μέγεθος ενός Χέλμουτ Κολ στην προεδρεία της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο οποίος θα είχε το θάρρος και τη διορατικότητα να αναγνωρίσει τη μέγιστη ιστορική στιγμή και να δώσει το χέρι στους απέναντι για την επανένωση της χώρας. Κρίνοντας εκ των υστέρων, οι Γερμανοί, πέτυχαν την επανένωση, έστω και με τα λάθη που διέπραξαν κατά τη βιαστική και υπεροπτική μετάβαση. Στην περίπτωση της Κύπρου, οι Ελληνοκύπριοι υπήρξαν επίσης, υπεροπτικοί και βιαστικοί, αλλά μόνο ως προς την προστασία των δικών τους κεκτημένων, δηλαδή το κράτος-θαύμα νότια της πράσινης γραμμής. Με μία λέξη: ΜΙΖΕΡΙΑ! Αν αυτή η νοοτροπία διαφαινόταν να έχει και ημερομηνία λήξης, τότε οι ανησυχίες μου για το μέλλον θα ήταν λιγότερες. Δυστυχώς όμως, ακόμη και μία πενταετία μετά την καταστροφική διαχείριση της λύσης και την πρωτοφανή διεθνή απομόνωση, εξακολουθούν πολλοί να στρουθοκαμηλίζουν, υπερασπιζόμενοι το κουτσουρεμένο και ασταθές κράτος που αυθαίρετα κυβερνούν από το 1963…Οι αυταπάτες όμως, πρέπει κάποτε να τερματιστούν. Αυτός ο τόπος δε μας ανήκει αποκλειστικά. Είτε θα συμβιβαστούμε με την ιδέα της συνδιαχείρισης με τους Τουρκοκύπριους, είτε θα παραδοθούμε στο σταδιακό αφανισμό, μέσω του άκρατου και πλήρως ανεξέλεγκτου τουρκικού εποικισμού στα αφύλακτα σύνορα μας στο Βορρά.

Σήμερα συμπληρώνονται 26 χρόνια από την ανακήρυξη του ψευδοκράτους του Ντενκτάς…Δυστυχώς, πολλοί συνεχίζουν ακόμη το διαχωριστικό του “όραμα” και στις δύο πλευρές του συρματοπλέγματος. Αν ήταν στο χέρι τους, θα έσκαβαν έναν ισθμό κατά μήκος της πράσινης γραμμής, για να λύσουν κατά τα δικά τους “πρότυπα” και “ιδανικά” το πρόβλημα.

Οι γηγενείς πληθυσμοί, Ε/Κ και Τ/Κ, δεν έχουν την πολυτέλεια να συγκρούονται επ’ αόριστον, αν θέλουν να εξασφαλίσουν την επιβίωση τους στην ίδια τους την πατρίδα.

Εύχομαι, αν έρθει κάποτε η στιγμή που θα ξεχύνονται οι Ε/Κ στους δρόμους, για επανένωση και ειρήνη, 1. να υπάρχουν ακόμη Τ/Κ στο Βορρά ΚΑΙ 2. να είναι πρόθυμοι να ανταποκριθούν σε αυτό το κάλεσμα…

Εύχομαι να μην καταλήξουν οι γηγενείς πληθυσμοί σε αναμνηστικό είδος, περιορισμένοι σε καταυλισμούς (reservations), όπως τους Iνδιάνους στην Αμερική και μάλιστα στη δική μας περίπτωση, λόγω στενοκεφαλιάς, κοντοφθαλμίας και μικροσυμφερόντων.

Τότε, ο εξευτελισμός και η μιζέρια, θα είναι οριστικοί, μη αναστρέψιμοι και σήματα κατατεθέντα όλων των εναπομείναντων…Παλαιοκυπρίων…