Τήβεννοι, ρόμπες και άλλες απίθανες νομικές ιστορίες

«Η ορθή αντίληψη ενός ζητήματος και η
παρανόηση ενός ζητήματος
δεν αποκλείονται αμοιβαίως».

Φραντς Κάφκα, "Η Δίκη"

Για την περιώνυμη δικαστική απόφαση έχουν γραφτεί και ειπωθεί τόσα όλες αυτές τις μέρες που το να σύρει κανείς άλλες δυο γραμμές δεν προσθέτει τίποτα πλέον. Μια απρόσμενη συνέπειά της ήταν η συσπείρωση των πολιτών και η αντίδραση με κινηματικούς όρους στην πρόκληση. Επιτέλους κάτι κινείται, αδέρφια!

Θέλω να σταθώ στη στάση του Παγκύπριου Δικηγορικού Συλλόγου, που με την ανακοίνωση του κάλεσε τα μέλη του να σταματήσουν το δημόσιο σχολιασμό της απόφασης και ζητά να μη γίνουν διαδηλώσεις και εκδηλωσεις μέχρι την έφεση. Φοβάμαι ότι ο ΠΔΣ ακολουθεί τον κατήφορο που πρώτο πήρε το δικαστήριο με την απόφασή του.

Ένα όργανο που τα μέλη του ασχολούνται με τα δικαιώματα των πολιτών και τη διεκδίκηση τους (βγάζοντας τον επιούσιο από αυτό το επιτήδευμα...), ζήτησε την αυτόβουλη περιστολή του δικαιώματος στην έκφραση γνώμης και του δικαιώματος του συνέρχεσθαι από τα μέλη του και τους πολίτες αυτής της δύστυχης χώρας.
Ο ΠΔΣ τάσσεται, με το πρόσχημα της τήρησης συνετής στάσης, στην ίδια πλευρά με μια απόφαση που προσβάλλει την κοινή λογική. Εκ του πονήρου, θέτει το όριο μέχρι την εκδίκαση της έφεσης που μπορεί να πάρει αρκετούς μήνες. Μέχρι τότε: κρύψε να περάσουμε!


Σε όχι τόσο μακρινές χώρες και με όχι τόσο σπουδαίο ιστορικό προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως στην Ελλάδα, οι δικηγορικοί σύλλογοι αποτελούν πολλές φορές πυρήνες ελέγχου και κριτικής στην εξουσία, και κυρίως τη δικαστική. Αρκεί μόνο να δει κανείς τις ενέργειες τους σε μείζονα θέματα. Στη νέα νομοθετική ρύθμιση για την κουκούλα, όπου ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών εξέφρασε την αντίθεση του και ξεμπρόστιασε ουσιαστικά την προτεινόμενη νομοθεσία. Στις περίεργες πολεοδομικές διευκολύνσεις προς τη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, οι οποίες οδήγησαν στη λήψη ενδίκων μέτρων από πλευράς του τοπικού Συλλόγου, καθώς και τη διοργάνωση ανοικτής εκδήλωσης-συζήτησης για το θέμα.


Ο κατάλογος παραδειγμάτων θα μπορούσε να συνεχιστεί. Αυτό που βγαίνει ως συμπέρασμα είναι ότι σε νορμάλ χώρες οι δικηγορικές ενώσεις είναι δυναμικοί διεκδικητές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συνασπισμένοι μηχανισμοί ενάντια σε κρατικές ή άλλες αυθαιρεσίες. Αποτελούν χώρους που δημιουργούν και κινητοποιούν την ανταλλαγή απόψεων και μεταφέρουν την πολιτική στον πολίτη.

Στη χώρα μας ο ΠΔΣ αποφάσισε να αντιμετωπίσει με ένα μείζον ζήτημα με ποντιοπιλατικές μεθόδους. Αποφάσισε να συμπεριφερθεί ως συντεχνιακή ένωση συμφερόντων που κοιτάει να μη χαλάσει το μικρομάγαζο της, αποφεύγοντας να δει την ουσία του θέματος. Αν ο ΠΔΣ είχε τα κότσια θα μπορούσε να προβεί σε διαφορετικές ενέργειες για να επιτελέσει το θεσμικό του ρόλο. Αντ’ αυτού προτίμησε να γίνει ο κολαούζος της δικαστικής εξουσίας. ΓΙΑΤΙ;


Και για να τελειώνουμε μια και καλή με το μύθο του επιπέδου της δικαιοσύνης στη Κύπρο, ας μας πει κάποιος από τους τηβεννοφόρους: πως εξηγούνται οι ετήσεις καταδίκες της Κύπρου από το ΕΔΑΔ που αφορούν σχεδόν κατ΄αποκλειστικότητα Άρθρο 6 της Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το οποίο διασφαλίζει το δικαίωμα στη δίκαια δίκη; Έτσι, για να μην παραμυθιάζουν τον κόσμο....