ΕΜΒΟΛΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ?

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΕ.ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΜΑΛΑΚΕΣ ,ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΠΑΙΖΟΥΝ ΤΟ ΠΑΙΧΝΊΔΙ ΤΩΝ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ

Καημένε Παπαδόπουλε, πού είσαι να καμαρώσεις τη σπορά σου...

Με ανοιχτή επιστολή, σε ιδιαίτερα αιχμηρό τόνο, απάντησε ο Μίκης Θεοδωράκης στην επίθεση και τις απειλές που εκτόξευσε εναντίον του η οργάνωση «Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς» στην προκήρυξη με την οποία ανέλαβαν την ευθύνη για το βομβιστικό χτύπημα στο σπίτι του Μίμη Ανδρουλάκη.

«Λεβέντες μου σας καμαρώνω! Είστε οι συνεχιστές του Κολοκοτρώνη, του Ανδρούτσου και του Άρη σε σύγχρονη εκδοχή. Και γι' αυτό η τελευταία ελπίδα του προδομένου λαού μας. Με τη γενναία σας δημόσια αποκήρυξή μου, μου ανοίξατε τα μάτια. Ομολογώ, έστω και καθυστερημένα, ότι υπήρξα ένας ελεεινός και σιχαμερός προδότης-συνεργάτης της χούντας και της αντιλαϊκής δεξιάς και τώρα μετανοιωμένος αποζητώ τη δίκαιη τιμωρία μου» αναφέρει ο Μίκης Θοδωράκης.

Και συνεχίζει: «Το σπίτι μου βρίσκεται σε μικρή πάροδο της οδού Γαριβάλδη, στην Επιφανους 1, και καθώς είμαι ξαπλωμένος έχω απέναντί μου την πλαγιά του Φιλοπάππου, απ' όπου σας είναι πανεύκολο να με κάψετε ζωντανό, για να με λυτρώσετε από τις τύψεις που με ζώνουν. Προς τούτο, έχω ορθάνοιχτα τα παράθυρα μου για να σας διευκολύνω με κίνδυνο να πάθω γρίπη».

«Όμως, ποιος λογαριάζει τέτοιες λεπτομέρειες όταν έχει να κάνει με terroristes-τιμωρούς όπως εσείς;... Je vous remercie» καταλήγει ο μουσικοσυνθέτης και προσθέτει το υστερόγραφο «Καημένε Παπαδόπουλε, πού είσαι να καμαρώσεις τη σπορά σου...».

Η τρομοκρατική οργάνωση μιλούσε στην προκήρυξή της για «επιφανείς προσωπικότητες της 'αντι-δικτατορικης' αυτοεξορίας, στο Παρίσι της καλοπέρασης όπως ο Μίκης Θεοδωράκης» και έκανε λόγο για «γνωστούς πρώην αριστερούς με κύρος και διεθνή φήμη, που ξεπληρώνουν τις ολιγοήμερες 'διακοπές' τους στα κρατητήρια της Ασφάλειας με βουλευτικά και υπουργικά αξιώματα».

Πηγή: in.gr

Τα τείχη και οι αυταπάτες των Κυπρίων

Θεωρώ ιδιαίτερα δύσκολη την προσπάθεια, να εξάγει κανείς συμπεράσματα, όταν αναλύει αποσπασματικά την ιστορία μιας χώρας, δεν παύει όμως, να έχει απίστευτο ενδιαφέρον…

Τον τελευταίο καιρό, λόγω της 20ής επετείου της πτώσης του τείχους στο Βερολίνο, επανήρθε το θέμα της σύγκρισης με τη διαιρεμένη Λευκωσία.

Η ανατολική Γερμανία υπήρξε μία από τις πλουσιότερες χώρες στον κόσμο. Η αντιπαλότητα με τη δυτική Γερμανία ωθούσε τον πληθυσμό σε έναν ύψιστο ανταγωνισμό που είχε ως αποτέλεσμα μία δυναμική ανάπτυξη. Αν υπολογίσει κανείς, ότι και στις δύο πλευρές του τείχους ζούσε και δημιουργούσε ένας εξαιρετικά εργατικός και οργανωμένος λαός, δεν εκπλήττεται καθόλου από την προοδευτικότητα που χαρακτήριζε τις δύο Γερμανίες. Το ιδεολογικοπολιτικό σύστημα όμως, στα ανατολικά περιόριζε τόσο βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματα που παρ’ όλη τη δυναμικότητα του κράτους, ήταν θέμα χρόνου να καταρρεύσει. Με την πρώτη οικονομική κρίση, δόθηκε η αφορμή, παραμερίστηκαν τα τελευταία προσχήματα και άνοιξε ο δρόμος προς την ελευθερία. Ο σκοπός όμως, δεν ήταν ο αυτόνομος δημοκρατικός μετασχηματισμός, αλλά η ενσωμάτωση με την ομοσπονδιακή Γερμανία της ελεύθερης αγοράς. Έτσι, η διάλυση της ανατολικής Γερμανίας μέσα σε μία νύχτα, οδήγησε τους πολίτες της σε παράδοση άνευ όρων στη Δύση. Εξευτελισμός; Φυσικά! Αυτό σε μεγέθυνση αντανακλάται σε όλη την ανατολική Ευρώπη και δεν οφείλεται μόνο στη συστημική διαφορά. Ακόμη και νοσταλγός του κομμουνισμού να μην είναι κάποιος, νοιώθει την ανάγκη να υπερασπιστεί τα επιτεύγματα των τότε χωρών. Κι αυτοί άνθρωποι ήταν που δημιουργούσαν και ονειρεύονταν, έστω και κάτω από ανελεύθερες συνθήκες. Εάν η δυτική Γερμανία, πάνω στον ενθουσιασμό και την έπαρση της “άλωσης” το 1989, φερόταν με μεγαλύτερο σεβασμό απέναντι σε ό,τι θετικό υπήρχε στην πρώην ανατολική, δε θα είχε τη δεκαετία του 1990 το μεγάλο οικονομικό πρόβλημα που προκλήθηκε με το βάρος της ανάκαμψης στα νέα κρατίδια. Η μετάβαση θα έπρεπε οπωσδήποτε, να γίνει πιο ομαλά και χωρίς να ισοπεδώσει τις δομές και ειδικά τις διεθνείς συμφωνίες, αφού ακόμη και το επίσημο νόμισμα καταργήθηκε τελείως εσπευσμένα, χωρίς να ληφθούν υπόψη οι τραγικές συνέπειες. Μετά από δύο δεκαετίες φυσικά, τα αποτελέσματα δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητα. Τόσο επί του εδάφους, όσο και στη νοοτροπία των Ανατολικογερμανών, οι πολυάριθμες και πολυέξοδες αλλαγές είναι ορατές. Πάρα πολλοί μετακινήθηκαν προς εγκατάσταση και ανεύρεση εργασίας στα νέα κρατίδια, αλλά πολλοί παρέμειναν στα παλιά, συντελώντας στην ανοικοδόμηση τόσο του ηθικού, όσο και των πόλεων. Όσο προχωράει ο χρόνος και εδραιώνεται το αίσθημα του κοινού κράτους, τόσο ξεθωριάζει το διαχωριστικό παρελθόν. Ας σημειωθεί εδώ, ότι ακόμη και η σημερινή καγκελλάριος είναι Ανατολικογερμανίδα…

Και επανερχόμαστε στα δικά μας…Η καταπίεση των Τουρκοκυπρίων στο Βορρά ήταν/είναι γνωστή σε όλους. Δυστυχώς, οι Ελληνοκύπριοι, αν και επικαλούνταν συχνά, για πολιτικούς λόγους, την ανελευθερία του συστήματος στα κατεχόμενα, όταν έφτασε η ώρα της εξέγερσης, δεν υπήρχε κανείς με το μέγεθος ενός Χέλμουτ Κολ στην προεδρεία της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο οποίος θα είχε το θάρρος και τη διορατικότητα να αναγνωρίσει τη μέγιστη ιστορική στιγμή και να δώσει το χέρι στους απέναντι για την επανένωση της χώρας. Κρίνοντας εκ των υστέρων, οι Γερμανοί, πέτυχαν την επανένωση, έστω και με τα λάθη που διέπραξαν κατά τη βιαστική και υπεροπτική μετάβαση. Στην περίπτωση της Κύπρου, οι Ελληνοκύπριοι υπήρξαν επίσης, υπεροπτικοί και βιαστικοί, αλλά μόνο ως προς την προστασία των δικών τους κεκτημένων, δηλαδή το κράτος-θαύμα νότια της πράσινης γραμμής. Με μία λέξη: ΜΙΖΕΡΙΑ! Αν αυτή η νοοτροπία διαφαινόταν να έχει και ημερομηνία λήξης, τότε οι ανησυχίες μου για το μέλλον θα ήταν λιγότερες. Δυστυχώς όμως, ακόμη και μία πενταετία μετά την καταστροφική διαχείριση της λύσης και την πρωτοφανή διεθνή απομόνωση, εξακολουθούν πολλοί να στρουθοκαμηλίζουν, υπερασπιζόμενοι το κουτσουρεμένο και ασταθές κράτος που αυθαίρετα κυβερνούν από το 1963…Οι αυταπάτες όμως, πρέπει κάποτε να τερματιστούν. Αυτός ο τόπος δε μας ανήκει αποκλειστικά. Είτε θα συμβιβαστούμε με την ιδέα της συνδιαχείρισης με τους Τουρκοκύπριους, είτε θα παραδοθούμε στο σταδιακό αφανισμό, μέσω του άκρατου και πλήρως ανεξέλεγκτου τουρκικού εποικισμού στα αφύλακτα σύνορα μας στο Βορρά.

Σήμερα συμπληρώνονται 26 χρόνια από την ανακήρυξη του ψευδοκράτους του Ντενκτάς…Δυστυχώς, πολλοί συνεχίζουν ακόμη το διαχωριστικό του “όραμα” και στις δύο πλευρές του συρματοπλέγματος. Αν ήταν στο χέρι τους, θα έσκαβαν έναν ισθμό κατά μήκος της πράσινης γραμμής, για να λύσουν κατά τα δικά τους “πρότυπα” και “ιδανικά” το πρόβλημα.

Οι γηγενείς πληθυσμοί, Ε/Κ και Τ/Κ, δεν έχουν την πολυτέλεια να συγκρούονται επ’ αόριστον, αν θέλουν να εξασφαλίσουν την επιβίωση τους στην ίδια τους την πατρίδα.

Εύχομαι, αν έρθει κάποτε η στιγμή που θα ξεχύνονται οι Ε/Κ στους δρόμους, για επανένωση και ειρήνη, 1. να υπάρχουν ακόμη Τ/Κ στο Βορρά ΚΑΙ 2. να είναι πρόθυμοι να ανταποκριθούν σε αυτό το κάλεσμα…

Εύχομαι να μην καταλήξουν οι γηγενείς πληθυσμοί σε αναμνηστικό είδος, περιορισμένοι σε καταυλισμούς (reservations), όπως τους Iνδιάνους στην Αμερική και μάλιστα στη δική μας περίπτωση, λόγω στενοκεφαλιάς, κοντοφθαλμίας και μικροσυμφερόντων.

Τότε, ο εξευτελισμός και η μιζέρια, θα είναι οριστικοί, μη αναστρέψιμοι και σήματα κατατεθέντα όλων των εναπομείναντων…Παλαιοκυπρίων…

ZΗΝΩΝ Ο ΣΙΕΡΕΠΕΚΛΗΣ-αρχιτέκτων

"Τα υλικά για τον αρχιτέκτονα είναι όπως οι λέξεις για τον ποιητή" έγραφε σε μιά απο τις πινακίδες των εκθεμάτων στη θαυμάσια έκθεση του Ζήνωνα.

Μορφές αρχιτεκτονικές πλασμένες με πόνο (ξέρω τι σημαίνει), γλυπτά καμωμένα με μεράκι (όπως το μεράκι του πατέρα σου),χρώματα και αρώματα πλεγμένα σε μιά ανοιξιάτικη πανδαισία με πολύ φως και σκέψη και τέλος "το άλλο μάτι" εκείνο που τον χαρακτηρίζει σαν φωτογράφο συνθέτουν μιά πορεία αξιοζήλευτη και ποθητή.

Με μαεστρία ενός πλέον μεστωμένου αρχιτέκτονα ο Ζήνωνας μας ταξιδεύει στη μαγεία των μορφών και των υλικών,τόσο μέσα απο τα σκίτσα του, όσο και μέσα απο τα κτισμένα αλλά και τα "μη πραγματοποιημένα" έργα του.

Η αναζήτηση και το αστείρευτο γεμάτο ανησυχία πνεύμα του δημιουργού εξακολουθεί να με εμπνέει και να με συγκινεί μετά απο 25 χρόνια γνωριμίας.

Αγαπημένε μου Ζήνωνα,με συγκίνησε η αναφορά στο άτομο μου γιατί με θεωρείς "σταθμό" στη μακροχρόνια φιλία μας που έστω και λίγο νοιώθω "συνένοχος" στις αναζητήσεις σου.Το έργο του Carlo Scarpa που για μένα ήταν η στροφή προς την λεπτομέρεια αλλά και στην αναζήτηση μιάς ψηλής αισθητικής και που ήταν και ο συνδετικός κρίκος της μεταξύ μας φιλίας και συνεργασίας ακόμα με συνεπαίρνει.Μέσα απο την δουλειά σου νοιώθω και γω πιό δυνατός και ευτυχισμένος που είμαι σ'αυτό τον χώρο γιατί αρχιτέκτονες σαν εσένα δίνουν κουράγιο και κέφι σε μας τους πιό...."νεαρούς".

Η αρχιτεκτονική είναι πράξη ζωής και είμαι σίγουρος ότι οι άνθρωποι που είχαν την τύχη να σε εμπιστευτούν τώρα καμαρώνουν τα κτίρια τους γιατί είναι σίγουρα ευτυχισμένοι.

Ποθκιάντραποι ψεύτες!

Καμιά φορά διερωτώμαι πως καταφέρνουν οι αντιομοσπονδιακοί και οι λοιποί απορριπτικοί να πείθουν ακόμα κόσμο, αφού η προσπάθεια τους για τορπιλισμό κάθε προσπάθειας για λύση, βασίζεται αποκλειστικά στο ψέμα. Δείτε πόσο απλά ο Άριστος Δαμιανού κονιορτοποιεί και διαλύει τρία από τα βασικά επιχειρήματα των "απόν θέλουν να πααν στο φούρνο, πέντε μέρες κοσσιηνίζουν"

Μήπως ο Πρόεδρος, η κυβέρνηση αλλά και το ΑΚΕΛ, ακόμα και το ΔΗΣΥ, πρέπει να ανασκευάζουν συστηματικά, όσο πιο απλά αλλά και μεγαλόφωνα γίνεται, έτσι που να αντιλαμβάνεται όλος ο κόσμος;

Ψέματα και αλήθειες για τη δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία


Επειδή 32 χρόνια μετά την αποδοχή από την ελληνοκυπριακή κοινότητα της δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας, κάποιοι δεδηλωμένοι και μη αντιομοσπονδιακοί, σε μια προσπάθεια να πλήξουν το στόχο της ομοσπονδιακής λύσης, αντί να μιλούν τεκμηριωμένα και με επιχειρήματα, παραπληροφορούν το λαό, οφείλουμε να δίνουμε καθαρές απαντήσεις προς αποκατάσταση της αλήθειας.

Το ψέμα: "Κανένα ψήφισμα δεν μιλά για διζωνική ομοσπονδία".
Η αλήθεια: Σωρεία ψηφισμάτων αναφέρονται στη μορφή, τη βάση της λύσης. Μεταξύ άλλων, τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας 649 του 1990 και 716 του 1991. Το 649 επί λέξη "Kαλεί τους ηγέτες των δυο κοινοτήτων να συνεχίσουν τις προσπάθειές τους για να επιτύχουν ελεύθερα μια αμοιβαία αποδεκτή λύση που να προνοεί για την εγκαθίδρυση ομοσπονδίας, η οποία θα είναι δικοινοτική όσον αφορά τις συνταγματικές πτυχές και διζωνική όσον αφορά τις εδαφικές πτυχές, σύμφωνα με το παρόν ψήφισμα και τις συμφωνίες υψηλού επιπέδου του 1977 και 1979 και να συνεργασθούν, πάνω σε ισότιμη βάση, με το Γενικό Γραμματέα για τη συμπλήρωση, σε πρώτο στάδιο και πάνω σε επείγουσα βάση, ενός περιγράμματος μιας συνολικής συμφωνίας όπως συμφωνήθηκε τον Iούνιο του 1989". Το 716 επί λέξη "Eπαναβεβαιώνει τη θέση του [Συμβουλίου Ασφαλείας] στο Kυπριακό, όπως εκφράστηκε πρόσφατα με το ψήφισμα 649 (1990) και σύμφωνα με τις Συμφωνίες Kορυφής του 1977 και 1979 μεταξύ των μερών στην Kύπρο ότι οι θεμελιώδεις αρχές για μια διευθέτηση στην Kύπρο είναι η κυριαρχία, η ανεξαρτησία, η εδαφική ακεραιότητα και το αδέσμευτο της Kυπριακής Δημοκρατίας, ο αποκλεισμός της ένωσης ολόκληρης ή μέρους της νήσου με οποιαδήποτε άλλη χώρα και ο αποκλεισμός οποιασδήποτε μορφής διχοτόμησης ή απόσχισης και η εγκαθίδρυση μιας νέας συνταγματικής διευθέτησης για την Kύπρο, η οποία θα διασφαλίζει την ευημερία και ασφάλεια της ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής κοινότητας σε μια δικοινοτική και διζωνική ομοσπονδία".

Το ψέμα: "Η διζωνικότητα προϋποθέτει εγγυημένες πλειοψηφίες".
Η αλήθεια: Αυτή ήταν η τουρκική θέση την οποία ποτέ δεν αποδεχτήκαμε. Σε κάθε περίπτωση, αυτό δεν ισχύει. Με την επιστροφή της πλειοψηφίας των Ελληνοκυπρίων προσφύγων υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση, στα σπίτια και τις περιουσίες τους που θα ανήκουν στην ελληνοκυπριακή ομόσπονδη μονάδα, υπολείπονται περί τις 70 με 80 χιλιάδες πρόσφυγες. Και όλοι να ασκήσουν το δικαίωμα επιστροφής, οι Τουρκοκύπριοι ούτως ή άλλως είναι τουλάχιστον τριπλάσιοι και άρα δεν τίθεται θέμα εγγυημένων πλειοψηφιών και μόνιμων παρεκκλίσεων από ανθρώπινα δικαιώματα.
Το ψέμα: "Ποτέ δεν δεχτήκαμε τον όρο "διζωνική ομοσπονδία".
Η αλήθεια: Υπάρχει σωρεία επίσημων τοποθετήσεων της ελληνοκυπριακής κοινότητας επί τούτου. Μεταξύ άλλων, οι Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου 1977 και 1979, μεταξύ των Προέδρων Μακαρίου και Κυπριανού αντίστοιχα και του Ραούφ Ντενκτάς, οι ομόφωνες αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου του 1989 επί Προεδρίας Βασιλείου, το κοινό ανακοινωθέν του Εθνικού Συμβουλίου του Σεπτεμβρίου 2009 επί Προεδρίας Χριστόφια και βέβαια η κοινή δέσμευση των δύο κοινοτήτων μέσα από τη Συμφωνία του Προέδρου Παπαδόπουλου και του ηγέτη της τουρκοκυπριακής κοινότητας Μεχμέτ Αλί Ταλάτ της 8ης Ιουλίου 2006, η οποία στο άρθρο 1 επαναβεβαιώνει τη "δέσμευση για την επανένωση της Κύπρου με βάση μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία και πολιτική ισότητα, όπως καθορίζεται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας".

Η ιστορικότητα των στιγμών απαιτεί από όλους υπευθυνότητα. Όσοι αντιτίθενται στην ομοσπονδία, ας το πουν επιτέλους καθαρά και ας πάψουν να λένε ψέματα στο λαό. Μα ας γνωρίζουν ότι με τη θέση τους για καταγγελία του συμφωνημένου πλαισίου λύσης προσφέρουν άριστη υπηρεσία στην κατοχική δύναμη. Η δε αποδοχή της θέσης τους, θα οδηγήσει στο απευκταίο. Στη διαιώνιση και μονιμοποίηση της διχοτόμησης. Γιατί το δίλημμα σήμερα δεν είναι μεταξύ ομοσπονδίας και "μιας καλύτερης λύσης". Το δίλημμα σήμερα είναι μεταξύ ομοσπονδίας και διχοτόμησης.

Μέλος Κεντρικής Επιτροπής ΑΚΕΛ, Νομικός - Διεθνολόγος


Άριστος Δαμιανού
Κωδικός άρθρου: 907197
ΠΟΛΙΤΗΣ - 06/11/2009, Σελίδα: 14